Arakan

         Adını son zamanlarda duyduğumuz katliamları ile ünlenen bir eyalet. Ara sıra basında, daha çok Sosyal medyada vahşetin fotoğraflarla ya da videolar ile gözler önüne serilip burası arakan diye başlıklar atılarak kamuoyuna yayıldığı, yansıdığı yer.

         Arakan dendiğinde aklımda istemsiz bir şekilde siyahı temsil eden bir kavram olarak beliriyor. Nedenini kendime sorduğumda ise birbirinden farklı birçok cevap alıyorum; örneğin: insanların siyahî olması olabilir ya da yaşanan katliamların bende uyandırdığı bir his olabilir, beklide insani bir korkudur çocukluktan kalma. (Genelde çocukken karanlıktan korkulur ya, hani ben korktuğumu hatırlar gibiyim bazen bir ışık kurtarıcım olurdu bazen de annemin bana hissettirdiği şefkat. O fotoğraflara, videolara yansıyan saf korku ürpertiyor içimi).

         Peki ya arakanın zifiri karanlık korkusu, bu karanlığa maruz kalan insanların korkularına kim engel olabilecek? Kimler bu insanların, çocukların kurtarıcısı olabilecek? Sanırım bende arakanın hissettirdiği bu karanlık korku duygusunun nedenini anlıyorum. Dünyada bir yerlerde insanlık vahşice öldürülüyor ve bizlerin umurunda bile olmuyor kayıtsızlaşıyoruz, hissizleşiyoruz sanki sıranın bize gelmesini bekleyen kurbanlar gibi ne bir ışık var ne de bir şefkat ürpertici bir çaresizlik…

         Bundan çok uzun süre önce değil yakın bir tarihte dünyanın gözleri önünde Çin zulmüne uğrayan Uygur Türklerini acı bir şekilde takip ettik. Irkları dinleri vs yüzünden acımasızca katledilen insanları gördükçe bazen öfkelendik bazen tepki gösterdik bazen çaresizlik hissettik; ırk ya da inanç farklılıklarından dolayı hunharca katledilmek ne kadar acı bir durum kelimeler kifayetsiz kalıyor. Dünya ise bu acılara her an tanık oluyor, alışıyor, sesiz kalıyor. Dün Uygurların şimdi ise Arakanlı insanların seslerine kulak asılmıyor yahut müdahalede gecikiliyor arakan kaderine terk ediliyor. Ne yazık ki kahramanlar farklı vahşet ise aynı kalıyor.

         Elimden geldiğince kurum ve kuruluşları eleştirmedim kimseyi günah keçisi konumuna düşürmek istemedim yazımın bu anına kadar hep insan teması üzerinde durmaya çalıştım. Şimdi ise ister istemez inanç faktörü devreye giriyor kendimizi sorgulamamız gerekiyor. Arakanda bir zulüm yaşanıyor ve bu zulmün ortasında öldürülen, tecavüze uğrayan, işkence edilen Müslümanlar bulunuyor. Biz "Kim bir cana kıymamış veya yeryüzünde fesat çıkarmamış birisini öldürürse, bütün insanları öldürmüş gibidir. Kim de birisinin hayatını kurtarırsa, bütün insanların hayatını kurtarmış gibi olur" inancına sahip bir dinin mensuplarıyız. Bizim inancımızda ırkların ayrımları yoktur, insanların birbirine üstünlüğü de yoktur, üstünlük yalnızca takvadadır bunun bilincinde olan bir ümmetçi anlayış içinde olmak zorunda, inandığımız gibi yaşamak durumdayız. Oysa dünyanın her yerinde sistemli bir şekilde bu inancın mensubu olan Müslümanlar canice öldürülüyor, dünya da bu ölümlere sessiz kalıyor. Peki, dünyanın sessiz kaldığı bu ortamda ülkemizden neden sessizliği bozacak bir haykırış duyulmuyor. Arakanın çığlıklarına neden kulak verilmiyor anlamış değilim. Dizilerin magazinin arasına sıkıştırılmış araştırmayan, öğrenmeyen, haklarını aramayan, ne yapması gerektiğini bilmeyen bir toplum olarak her şeye duyarsızlaştırılıyoruz! Peki ya “zulme sessiz kalan dilsiz şeytandır, zalime karşı durmayan zulme ortaktır” sözleri de mi bizlere bir şey ifade etmiyor. Haber kanallarının yaptığı yayınlarda arakan bir haber niteliği taşımıyor mu? Güvercinler, balinalar, yunuslar daha çok haber olurken, ünlüler ve her gün değişen polemikler ile suni gündemler oluşturularak bir milleti uyutmak tepki reflekslerine zincirler takılmak isteniyor. Halk hakem olması gereken konularda taraf olmaya zorlanıyor bilgilendirilmesi gereken konulardan da habersiz bırakılıyor.

         Arakan bizlerden bir destek bekliyor, arakan bizlerden bir ışık bir şefkat bekliyor, arakan ümmet olmamızı zalime karşı durmamızı zulme tepki göstermemizi bekliyor. Oysa biz görmüyor, kulak asmıyor, vahşetin farkına varmıyorken araKAN ağlıyor. Hesap günü işimiz zor vesselam!

www.vatandasfikri.com >> Emre Akkıran <<